In de morgen van 28 februari dacht ik, zal ik wel of niet het bos in. Toch maar wel. Het was een koude morgen met -9 graden. Ik ben een keer eerder met -7 graden het bos in gegaan en ik wist niet hoe snel ik weer in de auto moest stappen.

Dit keer leek het mee te vallen. De verrekijker om en de camera mee, voor de sfeer plaatjes. Extra kleding aan.

Ik zag gelijk al 3 Reeën de zandweg oversteken. Onderweg zag ik ook nog een aangereden beest, waarschijnlijk ook een Ree. Dat zag er niet best uit.

Bij aankomst zag ik ook weer de vervallen schuur. Hier heeft een keer een Kerkuil in genesteld. Misschien zit die er nog wel, wie weet?

Ik hoorde ook alweer Staartmezen. Gevolgd door een Boomklever en een overvliegende Appelvink. De Appelvink kreeg ik niet te zien. Hij bleef wel in de buurt, met zijn explosieve-tik.

Een Boomkruiper liet zich ook mooi zien, net als een Grote Bonte Specht.

Aan de vogels was niet te zien, dat ze last hadden van de kou. Ze waren druk aan het voedsel zoeken.

Na een kilometer het bos in, kreeg ik toch wel koude vingers. Af en toe moest ik de handschoenen ook uit doen om een foto te maken of om de verrekijker te bedienen.

Ik werd steeds kouder en had het toch wel weer gezien. Toen ik het bos weer uit liep kreeg ik de wind in het gezicht. Een snijdende wind. Volgens de weervoorspellers (behalve Gerrit Hiemstra, die niet fan is van deze term..) was het een gevoelstemperatuur van -15 graden. Dus maar weer de auto in en op weg naar huis. Tijdens deze rit kwam ik langs de ijsbaan van Noordlaren, waar ze druk bezig waren de ijsbaan in orde te maken voor een ijsmarathon, die komende donderdag 2 maart gepland was. In ieder geval weer een koude ervaring rijker.